Адраджэнне
Эпоха Адраджэння – такі перыяд развіцця, якім чалавецтва можа ганарыцца.
Есць адна фантастычная тэорыя паходжання чалавека. Прыляцелі на нашу планету іншапланецяне. Узялі малпу, як істоту прыстасаваную для жыцця на зямлі, дадалі сваіх генаў для інтэлекту (а магчыма для прыгажосці) і стварылі першых людзей.
Калі б іншапланецяне зноў прыляцелі і людзі хацелі б перад імі пахваліцца, даказаць што яны іх дзеці, а не малпаў, то ледзь ці не ў першую чаргу прадставілі б ім шэдэўры эпохі Адраджэння. Глядзіце, з гонарам сказалі б яны, гэта зрабілі мы.
І насамрэч за зусім невялікі прамежак часу, роўны жыццю аднаго пакалення, было так шмат створана, так шмат зроблена адкрыццяў, што ўсе не пералічыць. Прычым у розных галінах жыцця. Свае шэдэўры ў мастацтве стварылі Леанарда Ды Вінчы, Мікеланджэла, Рафаэль, Капернік пабудаваў новую мадэль свету, вялікія адкрыцці здзейснілі Калумб, Лютэр.
Шмат прычын прывяло да такога культурнага скачка - развіцце гандлю і гарадоў, адкрыцці ў навуцы і тэхніцы і многае іншае. Але ўсе гэта мала што тлумачыць. Цяпер усе гэтыя фактары таксама ў наяўнасці. Больш за тое магчымасці невымерна выраслі. Ды і людзей стала нашмат больш. Але паглядзіце на сучаснае мастацтва. Падобна на тое, што мы вяртаемся ў эпоху палеаліту.
Чалавек эпохі Адраджэння быццам пераскочыў праз некалькі прыступак у сваім развіцці у параўнанні са сваім сярэднявечным папярэднікам. Што ж надало яму сіл для такіх скокаў па прыступках?
Павінна быць, змяненне ў свядомасці. Здабыцце веры ў свае сілы.
Ідэйнай асновай гэтай эпохі быў гуманізм, які перанес чалавека ў цэнтр свету.
Вялікі філосаф таго часу Піка дэла Мірандола, аўтар маніфеста гуманістычнага Адраджэння «Прамовы аб годнасці чалавека», сцвярджаў, што ён нешта сярэдняе паміж жывелай і богам.
Чалавек можа ўзвысіцца да святасці, а можа апусціцца да жывельнага стану. І ўсе гэта ён можа, яго магчымасцям няма межаў.
Ен стаў смела пранікаць у таямніцы прыроды, як з дапамогай навукі, так і мастацтва. Ен кінуў выклік традыцыйнай рэлігіі і сцвярджаў такую ісціну, якая засноўвалася на яго ўласным меркаваньні.
Геніяў Адраджэння называюць не інакш як тытанамі. Аматарам фантастыкі хацеў бы параіць прачытаць кнігу Коліна Уілсана-Паразіты мозгу (свядомасці). Міжгалактычныя паразіты пасяліліся ў мозгу нашых сучаснікаў і паглынаюць ўсю яго энергію. Мозг страціў здольнасць паглыбляцца, засяроджвацца, а таксама рыхтавацца да ўрокаў. У той час як магчымасці свядомасці проста бязмежныя.
Трэба толькі пазбавіцца ад паразітаў. У гэтай кнізе тлумачыцца чаму нашы здольнасці і магчымасці такія нікчэмныя ў параўнанні з геніяльнасцю тытанаў Рэнесансу. Іх мозг не быў заражаны паразітамі. Таму яны і былі тытанамі думкі. Таму яны так шмат зрабілі і шмат чаго дасягнулі.
Паходжанне паняцця «Адраджэнне» (Рэнесанс) ўзыходзіць да XVI ст. Сучаснікі гэтую эпоху ўспрымалі як час пераходу ад «сярэднявечнай дзікасці, цемры і невуцтва» «да святла культуры і чалавечнасці».
Яны ўкладвалі ў гэтае паняцце двайны сэнс: па-першае, як вяртанне да ідэалаў і каштоўнасцей антычнасці; па-другое, ідэнтыфікавалася з Хрыстовым Уваскрэсеннем – Вялікаднем (адраджэннем да новай жыцця пасля пакут і смерці).
Цяпер звычайна памятаюць толькі першы сэнс.
Вяртанне да дасягненняў культуры Антычнасці. (для тых хто забыў трэба нагадаць, што антычнасць – гэта культура старажытнай Грэцыі і Рыма). Менавіта там знаходзяцца карані сучаснай заходняй цывілізацыі і культуры, менавіта там нарадзілася навука, тэатр, былі створаны высокія ўзоры архітэктуры, скульптуры, нават спорт і многае, многае іншае.
Што характэрна для гэтага перыяду, так гэта цесная сувязь навукі і мастацтва. Тытаны Адраджэння - Леанарда да Вінчы, Мікеланджэла, Рафаэль Санці, Альбрэхт Дзюрэр, былі не толькі найвялікшымі мастакамі, але і навукоўцамі.
Тэма Адраджэння багатая і невычэрпная.
Гэты магутны рух вызначыў развіцце ўсей еўрапейскай цывілізацыі на многія гады.
Пісаць аб гэтай эпосе можна бясконца, і ў інтэрнэце кожны знойдзе масу інфармацыі. Вучню ж, каб зразумець гэтую тэму трэба добра ўяўляць, што такое антычная культура і гуманізм.
